تویه ماه مبارک رمضان معمولا سعی می کنم هر روز دو ساعت مونده به افطار بشینم و یکی از سخنرانی های دکتر شریعتی رو گوش کنم. بعضا کتابهاشون رو خوندم ولی سخنرانی های ایشون یه حس و حال دیگه ای برام داره. چند روز پیش که داشتم سخنرانی مسئولیت شیعه بودن رو گوش میدادم، خیلی از لفظ علی وار استفاده کردن که بد نیست من هم اونا رو بنویسم:

 شیعه بودن یعنی، علی وار بودن و علی وار زیستن و علی وار مردن و علی وار پرستیدن و علی وار اندیشیدن و علی وار جهاد کردن و علی وار کار کردن و علی وار سخن گفتن و علی وار سکوت کردن.

همچنین در آخر نیایشی داشتن که اون هم می نویسم:

ای خداوند به علمای ما مسئولیت و به عوام ما علم و به مومنان ما روشنایی و به روشنفکران ما ایمان و به متعصبین ما فهم و به فهمیدگان ما تعصب و به زنان ما شعور و به مردان ما شرف و به پیران ما آگاهی و به جوانان ما اصالت و به اساتید ما عقیده و به دانشجویان ما نیز عقیده و به خفتگان ما بیداری و به بیداران ما اراده و به مبلغان ما حقیقت و به دینداران ما دین و به نویسندگان ما تعهد و به هنرمندان درد به شاعران ما شعور به محققان ما هدف به نشستگان ما قیام وبه راکدان ما تکان و به مردگان ما حیات و به کوران ما نگاه و به خاموشان ما فریاد و به مسلمانان ما قرآن و به شیعیان ما علی و به فرقه های ما وحدت و به حسودان ما شفا و به خودبینان ما انصاف و به فحاشام ما ادب و به مجاهدان ما صبر و به مردم ما خودآگاهی و به همه ملت ما همت تصمیم و استعداد فداکاری و شایستگی نجات و عزت ببخش.

ای داد بی داد، کاش نوشتن رو شروع نکرده بودم. چه یادآوری بعضی چیزها بر دلم سنگینی می کنه!

تازه مطمئنم که اگه دکتر الآن بود خیلی چیزها رو اضاف می کرد و شاید بعضی از موارد رو هم تغییر میداد. علی شریعتی همچون امامش -حضرت سجاد- عنصر جهاد، مبارزه و کشمکش رو چه خوب وارد نیایش می کنه. خدا رحمتش کنه.

امسال کنکور کارشناسی ارشد دارم، ولی مثل بعضی ها نیستم که بگم وبلاگ رو ولش چونکه وبلاگ من ظاهرا بدون کنکور داشتن خودش وله! به هر صورت بعد از این همه مدت بالاخره آپش کردم و این خود جای شکر داره.

خیلی دلم میخواد اگر کسی هست که دوست داره نظر بده راجع به این بنویسه که اگر علی شریعتی بود الآن چه مواردی رو اضاف می کرد یا تغییر می داد.

علی وار زندگی کنیم.